vrijdag, augustus 12, 2005
Wandelen over boerengrond
Boer kan aan wandelaar verdienen
Ooit was er een netwerk aan boerenpaadjes en kerkenpaadjes op het platteland. Wageningen Universiteit wil die tijd doen herleven met wandelroutes over boerengrond. De eerste agrariërs zijn over de brug.
‘ We zijn er toch wel sceptisch over”, zegt Robert Lammers, boer en voorzitter van de afdeling Aalten- Dinxperlo van LTO- Noord. „ Ze lopen zomaar over je land, kunnen rommel achterlaten en hun honden los laten lopen. Er zijn ook wel andere wegen op het platteland waar je kunt wandelen en waar genoeg is te zien.” Niet alle boeren zien het zitten, maar in het Maashorstgebied tussen Uden en Oss zijn de eerste collega’s over de streep. In samenwerking met de Wageningen Universiteit zijn daar boeren in conclaaf gegaan over het openstellen van hun land voor wandelaars. Intussen staan er vijf routes van vijf tot tien kilometer op papier die langs boerenakkers voeren. Komende winter worden de nieuwe paden aangelegd met hier en daar een bruggetje, zitbank, hek of verwijzingsbord. Volgend voorjaar krijgt de pers een presentatie van dit ‘ voorbeeldproject’ voor Nederland. „ Wandelen is nu erg populair en het aanbod aan wandelroutes blijft achter bij de vraag”, constateert Gerko Hopster van Wageningen Universiteit. Veel wandelaars houden wel van een ietwat avontuurlijke tocht over rulle zandpaden, tussen weilanden en over sloten. „ De boerenwandelroutes maken het mogelijk om eens niet vanaf de weg, maar vanaf het land te zien waar boeren mee bezig zijn. Omgekeerd zien boeren het als een kans om over hun werk te vertellen en er iets bij te verdienen. In het Maashorstgebied gaan agrariërs langs de routebed and breakfastof rondleidingen aanbieden”, vertelt Hopster. Van oorsprong was het platteland veel toegankelijker voor wandelaars dan nu, zegt hij. Overal lagen kleine paadjes waar mensen overheen gingen, op weg van het dorp naar de kerk. „ Boeren deden daar nooit moeilijk over, maar toen hadden ze kleine percelen en de gewassen stonden nog niet tot aan de perceelrand.” Sinds de schaalvergroting en herverkaveling ligt dat anders. Boeren willen nu aan de wandelaar verdienen. In Brabant lukt dat. De provincie geeft boeren een vergoeding van een euro per meter wandelpad per jaar. „ Het is een moeizame weg”, zegt Cees Ruitenbeek van de Werkgroep Aaltense Paden die in overleg is met boeren over wandelpaden langs akkers. „ Als je een route uitzet langs tien bedrijven, kan het vastzitten op één boer die niet wil.” Toch staan er intussen voor Aalten ook een paar routes in concept op papier. „ In het begin zijn agrariërs vaak huiverig omdat ze er geen ervaring mee hebben”, zegt Ruitenbeek. Volgens Hopster van Wageningen Universiteit leren soortgelijke projecten dat het de overgrote meerderheid uiteindelijk meevalt. Maar wat als een wandelaar door een rund wordt aangevallen of iemand breekt zijn enkel door een gat in het boerenwandelpad? Een gemeenschappelijke verzekering en bordjes met de tekst ‘ Betreden op eigen risico’ moeten ervoor waken dat de boer op kosten wordt gejaagd. „ Verspreiding van dierziektes moeten we tegengegaan door geen wandelaars in de stallen toe te laten en ze niet in aanraking te brengen met dieren. Mocht er mkz uitbreken dan gaat sowieso alles op slot, ook de wandelpaden”, aldus Hopster. Hij hoop dat agrarische natuurverenigingen in Nederland het idee oppikken. Maar agrariër Lammers moet nog worden overtuigd. „ Wij denken commercieel. Ze komen over jouw land, dan moet er ook een vergoeding tegenover staan. Eén euro per meter wandelpad per jaar is tenminste iets. Ga naar een willekeurig park en ze vragen ook entree.”
Ooit was er een netwerk aan boerenpaadjes en kerkenpaadjes op het platteland. Wageningen Universiteit wil die tijd doen herleven met wandelroutes over boerengrond. De eerste agrariërs zijn over de brug.
‘ We zijn er toch wel sceptisch over”, zegt Robert Lammers, boer en voorzitter van de afdeling Aalten- Dinxperlo van LTO- Noord. „ Ze lopen zomaar over je land, kunnen rommel achterlaten en hun honden los laten lopen. Er zijn ook wel andere wegen op het platteland waar je kunt wandelen en waar genoeg is te zien.” Niet alle boeren zien het zitten, maar in het Maashorstgebied tussen Uden en Oss zijn de eerste collega’s over de streep. In samenwerking met de Wageningen Universiteit zijn daar boeren in conclaaf gegaan over het openstellen van hun land voor wandelaars. Intussen staan er vijf routes van vijf tot tien kilometer op papier die langs boerenakkers voeren. Komende winter worden de nieuwe paden aangelegd met hier en daar een bruggetje, zitbank, hek of verwijzingsbord. Volgend voorjaar krijgt de pers een presentatie van dit ‘ voorbeeldproject’ voor Nederland. „ Wandelen is nu erg populair en het aanbod aan wandelroutes blijft achter bij de vraag”, constateert Gerko Hopster van Wageningen Universiteit. Veel wandelaars houden wel van een ietwat avontuurlijke tocht over rulle zandpaden, tussen weilanden en over sloten. „ De boerenwandelroutes maken het mogelijk om eens niet vanaf de weg, maar vanaf het land te zien waar boeren mee bezig zijn. Omgekeerd zien boeren het als een kans om over hun werk te vertellen en er iets bij te verdienen. In het Maashorstgebied gaan agrariërs langs de routebed and breakfastof rondleidingen aanbieden”, vertelt Hopster. Van oorsprong was het platteland veel toegankelijker voor wandelaars dan nu, zegt hij. Overal lagen kleine paadjes waar mensen overheen gingen, op weg van het dorp naar de kerk. „ Boeren deden daar nooit moeilijk over, maar toen hadden ze kleine percelen en de gewassen stonden nog niet tot aan de perceelrand.” Sinds de schaalvergroting en herverkaveling ligt dat anders. Boeren willen nu aan de wandelaar verdienen. In Brabant lukt dat. De provincie geeft boeren een vergoeding van een euro per meter wandelpad per jaar. „ Het is een moeizame weg”, zegt Cees Ruitenbeek van de Werkgroep Aaltense Paden die in overleg is met boeren over wandelpaden langs akkers. „ Als je een route uitzet langs tien bedrijven, kan het vastzitten op één boer die niet wil.” Toch staan er intussen voor Aalten ook een paar routes in concept op papier. „ In het begin zijn agrariërs vaak huiverig omdat ze er geen ervaring mee hebben”, zegt Ruitenbeek. Volgens Hopster van Wageningen Universiteit leren soortgelijke projecten dat het de overgrote meerderheid uiteindelijk meevalt. Maar wat als een wandelaar door een rund wordt aangevallen of iemand breekt zijn enkel door een gat in het boerenwandelpad? Een gemeenschappelijke verzekering en bordjes met de tekst ‘ Betreden op eigen risico’ moeten ervoor waken dat de boer op kosten wordt gejaagd. „ Verspreiding van dierziektes moeten we tegengegaan door geen wandelaars in de stallen toe te laten en ze niet in aanraking te brengen met dieren. Mocht er mkz uitbreken dan gaat sowieso alles op slot, ook de wandelpaden”, aldus Hopster. Hij hoop dat agrarische natuurverenigingen in Nederland het idee oppikken. Maar agrariër Lammers moet nog worden overtuigd. „ Wij denken commercieel. Ze komen over jouw land, dan moet er ook een vergoeding tegenover staan. Eén euro per meter wandelpad per jaar is tenminste iets. Ga naar een willekeurig park en ze vragen ook entree.”
